Buro Dertig Borrelt met Sonia Deiters van Foam

We borrelen in de in-house galerie van Foam: Foam Editions. Een plek die op dit moment helaas niet toegankelijk is voor bezoekers, maar waar normaal gesproken werk wordt verkocht van fotografen die een link hebben met het museum of het Foam Magazine. Sonia heeft hier zelf haar eerste werk gekocht en is een echte verzamelaar: van antiek tot de toegangskaartjes van de musea waar ze ooit is geweest. Op een dag wil ze graag haar eigen keramieklijn opzetten en ze is het liefst buiten, écht buiten. Dus niet in Amsterdam, maar in de natuur!

Ik ben: Sonia Deiters

Ik ken Buro Dertig van: De Goeie Ouwe Koeien

Ik voel mij zo jong als: Vaak als een puber. Ik voel mezelf nog 14.

BD: “Wat in jou is die 14-jarige?”

SD: “Ik neem mezelf niet altijd heel erg serieus als volwassene. Ik heb vaak het idee dat ik een beetje alsof doe.”

Mijn hobby’s: Beeldhouwen, reizen, fotografie en sporten

SD: “Beeldhouwen en pottenbakken. Dat is dan weer niet echt die 14-jarige, eerder de 84-jarige. Maar ik ga ze wel opschrijven want op dit moment beschouw ik ze wel tot mijn hobby’s.”

BD: “Ben je al met pensioen?”

SD: “Ja, was het maar zo’n feest.”

Film: “Ik heb een Cinevillepas, dus ik zie veel, maar mijn all time lievelingsfilm is wel ‘La Vie en Rose.”

BD: “Waarom?”

SD: “De film gaat over het leven van Edith Piaff, het is een Franse film die ik zag toen ik heel jong was. Ik werd er totaal in opgeslokt. Het is een combinatie van het leven van Edith Piaff, geschiedenis en Parijs. Het gaat over Frankrijk in haar tijd (1915-1963) met heel veel muziek, dat vind ik sowieso geweldig in films. Het is een historische roman in een film met muziek. Ik heb de film wel 5 keer gezien. Ik kijk hem elke 2 jaar weer een keer terug.”

BD: “Vind je de film dan nog steeds zo magisch als de eerste keer dat je hem zag?”

SD: “Ja, deels omdat ik vaak dingen vergeet. Bepaalde scenes over gebeurtenissen. Daardoor zijn ze niet saai of verjaard. Het is net als met boeken, die kan ik ook na een aantal jaar weer opnieuw lezen. Misschien is het niet meer zo magisch als de eerste keer, maar je ontdekt steeds nieuwe dingen.”

Kunstenaar: Douglas Mandry

SD: “Ik vind het best moeilijk om op te schrijven, dan is het zo definitief. Mijn lievelingskunstenaar verandert elke maand, maar op dit moment is Douglas mijn lievelingskunstenaar, of beter gezegd lievelingsfotograaf. Hij is momenteel onderdeel van de tentoonstelling On Earth die nu te zien is in Foam. We lopen er straks wel even langs!

Het is een Zwitserse fotograaf en in zijn werk staat het verstrijken van tijd centraal en de drang van de mens om vast te houden aan het verleden. De Zwitserse natuur speelt een grote rol in zijn werk. Zo heeft hij bijvoorbeeld foto’s van Zwitserse gletsjers aan het begin van de twintigste eeuw, de start van alpine toerisme, afgedrukt op geotextiel dat tegenwoordig wordt gebruikt om gletsjers af te dekken zodat ze niet smelten.

Hij brengt hiermee een interessante paradox naar boven: we reizen massaal naar plekken op de wereld omdat we opzoek zijn naar een bepaald beeld van die plek, maar we maken die plekken door massatoerisme juist kapot. Tegelijkertijd proberen we deze plekken te behouden. Hij is ook onderdeel van Foam Talent 2020, een tentoonstelling die in september naar Berlijn reist en vanaf december in Foam te zien is. ”

[gesprek gaat verder onder de afbeelding]

Boek: De Amerikaanse prinses.

SD: “Ik ben sinds ik dit boek heb gelezen niet meer zo overrompeld door een boek als toen. Misschien alleen door Grand Hotel Europa. Ik heb een beetje last van keuzestress. ”

BD: “Dit boek heeft een beetje hetzelfde genre als de film: het is non-fictie, biografisch. Maar het leest als een roman.”

SD: “Klopt, ik hou sowieso van geschiedenisverhalen in boeken, series en films. Je zoomt in op een bepaalde tijd en terwijl je je verliest in een verhaal leer je ook nog iets. En Annejet van der Zijl kan gewoon zo goed schrijven.”

Blauw: Blauw.

SD: “Mijn wc en slaapkamer zijn blauw. Wat kan ik zeggen? Ik ben gewoon erg fan.”

Drankje: Fristi.

SD: “Guilty pleasure.”

Borrelhap: Kaasstengels

SD: “Altijd goed.”

Vakantieland: (lange stilte) Schotland of Spanje

SD: “Mag ik er twee opschrijven?”

BD: “Nee, je moet kiezen. Als je nog maar naar 1 land de rest van je leven op vakantie mag, welk land kies je?”

SD: “Spanje. Het is de perfecte combinatie van cultuur en natuur. Lekker eten, lekker weer.”

Museum: Paleis op de Dam

SD: “Ik denk Paleis op de Dam, naast Foam natuurlijk. Omdat het heel veel over de geschiedenis van Amsterdam vertelt. Het is bizar dat dit gigantische gebouw er al eerder stond dan de grachtengordel. Grappig dat veel mensen niet weten dat je erin mag. Het vertelt zoveel over het ontstaan van de stad: van stadhuis naar paleis. Ik weet nog goed dat ik er voor het eerst binnenkwam. Al die symbolieken verwijzingen naar Amsterdam in de 17e eeuw. Je kan de tijd lezen in het gebouw. Je ziet dat het een stadhuis is geweest, maar nu een paleis is. Je leest de sociale ontwikkelingen van de geschiedenis in de architectuur van het gebouw.”

Tentoonstelling: Japan Modern. Collectie Elise Wessels

SD: “Omdat…. Ik vond het gewoon heel cool. Ik kende Japanse prenten niet. Je leerde hoe de prenten werden gemaakt, met verschillende lagen en houtsneden. Dus echt de techniek. Maar ook hoe Japan modern werd. De moderne steden, hoe je dat in zo’n eeuwenoude traditie als die afdrukken terugziet. Dat je de westerse cultuur langzaam ziet opkomen in de prenten. Een geschiedenisverhaal door het medium prenten. Ja, dat vond ik erg indrukwekkend.”

Held: Antonia Brico

SD: “lk vind het een lastige, maar kan er wel een bedenken. Antonia Brico, ik ken haar verhaal door de film de Dirigent. Zij is een van de eerste vrouwelijke dirigenten die vol tegen iedereen in ging en liet zien dat zij in een wereld die nog steeds door mannen gedomineerd wordt voor zichzelf opkomt, omdat ze weet dat ze het kan.”

BD: “Komt hier jouw feministische kant naar boven?”

SD: “Blijkbaar”

BD: “Ben je feministisch? Of noem je jezelf feministisch?”

SD: “Ja, ik ben wel feministisch. Ik geloof heel erg in gelijkheid tussen mannen en vrouwen en vind dat dat nog niet altijd goed gaat.”

Wat wilde je vroeger worden? Slangenmens, daarna journalist.

SD: “Toen ik echt heel klein was slangenmens. Dat schreef ik in al mijn vriendenboekjes. Ik had het gezien in het circus. Later wilde ik journalist worden, maar spelling is niet mijn sterkste punt.”

Tekst loopt door onder de foto

Ik werk als: evenementen coördinator bij Foam in Amsterdam.

Het leukste aan mijn werk vind ik: “dat ik met zoveel creatieve mensen mag werken. En mensen heel blij kan maken door ze in aanraking te laten komen met fotografie.”

Het stomste aan mijn werk vind ik: de huidige anderhalvemetersamenleving

SD: “Een dooddoener, maar op dit moment de anderhalvemetersamenleving. Het gooit wel een beetje roet in het eten wat betreft evenementen. Veel kan niet meer worden uitgevoerd in de manier waarop we het gewend zijn. Al zijn er natuurlijk veel nieuwe manieren om ermee om te gaan. Het is leuk om creatief na te denken over wat er wel kan en past binnen de restricties. Ik mis de gezelligheid en de borrels bijvoorbeeld. Het zal wel even duren voordat die weer mogen. Bij Foam zijn we bijvoorbeeld drukke gezellige tentoonstellingsopeningen en evenementen gewend, maar daar moeten we voorlopig nog mee wachten.”

Ik ben het meest trots op : de Museumnacht

Ik wil beter worden in: Spaans nu echt vloeiend leren in plaats van 10 jaar al half Spaans te kunnen, beter in pottenbakken zodat ik op een dag mijn eigen keramieklijn kan opzetten.

Mijn ideale dag ziet er zo uit:

SD: “De ochtend sla ik het liefst over, dus mijn ideale dag start rond 9u met koffie, croissantje (die is belangrijk) en de krant.”

BD: “Werk jij op je ideale dag?”

SD: “……… Nee. Op mijn ideale dag ben ik veel buiten. Ik ben dan het liefst niet in de stad, maar in de natuur.”

BD: “Een plek waar de tijd eigenlijk niet zoveel uitmaakt?”

SD: “Ja, waar de tijd er niet zo toe doet. En in de avond ga ik met vrienden of familie eten aan een lange tafel, buiten. Buiten! Merk je dat ik de zomer in m’n hoofd heb? Op mijn ideale dag schijnt de zon, ik heb er ook een zonnetje bijgetekend. In de avond blijf ik nog uren op het terras afzakken.”

Wat ik nog ga doen als ik later groot ben: De Mont Blanc beklimmen en ervoor zorgen dat ik iedere dag kan invullen als mijn ideale dag.

BD: “Waarom een berg beklimmen?”

SD: “Bergwandelen doe ik al mijn hele leven, het is er met de paplepel ingegoten. Ik hou van bergen en het is echt cool dat je zelf naar boven bent gelopen. Dat je de top hebt bereikt, zonder hulp van bijvoorbeeld elektriciteit. Die voldoening, dat is zo fijn.”

Dit wil ik nog kwijt aan Buro Dertig: kom allemaal een keertje naar Foam. Jullie zijn van harte welkom!